Omgaan met verlies na een ingrijpende gebeurtenis heeft mij altijd al   gefascineerd.

De kwetsbaarheid én de veerkracht van mensen.

 

Ik denk dat het echte eerste zaadje wat betreft ‘ruwe rouw’ is geplant met het overlijden van mijn nicht Dineke.  Ik zat in het 2e jaar van de HBO-V en had net een stage psychiatrie gehad. Geboeid door alles m.b.t. de psyche van de mens wist ik op dat moment dat ik ‘later in de psychiatrie wilde werken’. Ik sprak met mijn nicht over deze stage en heb met haar gedeeld hoe boeiend ik mijn stage vond. Mijn nicht was manisch-depressief en stelde hele gerichte vragen over genezing en de zin van het leven. Een heel mooi en waardevol gesprek. Een paar weken later is ze overleden door zelfdoding. De impact op het gezin en de familie was en is groot. De pijn is nog altijd voelbaar en nagenoeg onbesproken.

 

Tijdens mijn stage in een algemeen ziekenhuis op de afdeling oncologie/chirurgie heb ik veel gezien van de impact van verlies van gezondheid en verlies door de dood.  Het mogen luisteren naar de gedachten van patiënten die slecht nieuws te verwerken hadden gaf me een gevoel van nederigheid. Dankbaar om dichtbij de essentie van het bestaan te mogen zijn.  Alle façades vallen weg.  

 

Geboorte – dood       

Gezondheid – ziekte         

Liefde – rouw

 

Een vriendin is in 2017 overleed aan de gevolgen van kanker en ik heb haar proces (en dat van haar kinderen) van zeer dichtbij mee heb mogen maken. Tijdens dat proces waren eerder geleden verliezen zo pijnlijk zichtbaar. 

Dat heeft het eerder geplante zaadje voeding gegeven om te groeien. 

 

Vanaf dat moment wist ik het zeker:

Ik wil meer bestaansrecht geven aan verlies.

Aan rouwen om verlies.

 

Werken binnen de GGZ 

Mijn connectie met psychische klachten is groot.

Vanaf 2000 werk ik binnen de specialistisch psychiatrie. Wanneer mensen behandeling hebben gehad voor de gestelde diagnose, blijft er soms iets over wat voelbaar zwaar is en niet of onvoldoende aangekeken is.

Soms ook blijken mensen mentale klachten te hebben, maar bij de psychiatrie na een intake toch niet aan het juiste loket te hebben gestaan waardoor zij opnieuw met lege handen staan en verder op zoek moeten naar passende begeleiding.

Dit raakt mij. Ik herken soms ook de pijn. 

Daar waar het schuurt met mijn eigen verhaal.  

Ik wilde zo graag de pijn wegnemen. Dat kon en kan niet. Ik heb me vaak machteloos gevoeld. Het gevoel dat ik onvoldoende kennis en vaardigheden had om dit proces met de ander aan te gaan. Onvoldoende mogelijkheden om mee te lopen, te begeleiden en te helpen helen.

 

Opleiding bij het Land van Rouw.

Dit is het uitgangspunt geweest om in 2018 de opleiding bij het Land van Rouw te gaan volgen. Dit heeft gemaakt dat ik mijn eigen verlies en hechtingservaringen steeds beter begrijp en probeer zorgvuldig te doorleven.   

Ik heb door mijn eigen ervaringen en deze opleiding mijn rugzak gevuld met kennis en tools om mee te werken. Een rijkdom voor het leven. 

Ik weet dat ik kan verduren. Dat ik kan blijven in het diepste dal.

Juist ook daar waar ik voel dat het raakt. 

 

Het duurt altijd langer dan je denkt,

ook als je denkt

het zal wel langer duren dan ik denk

dan duurt het toch wel langer

dan je denkt

Judith Herzberg